تا کی ؟

راستش خیلی ناراحتم . خیلی زیاد . از این ادمها که اینقدر مغرور و حق به جانب به همه چی نگاه میکنند . گاهی وقتا فکر میکنم میبینم ما که خیر سرمون قشر تحصیلکره جامعیه ایم ! و قراره بعدا یه مادر بشیم یکی رو درس بدیم چطوریه که اول صبحی به سلام کردن رو از هم دریغ میکنیم . به جواب ساده رو . چرا وقتی که اعصابمون خورده به خودمون اجازه میدیم که هر رفتاری با طرف مقابل نشون بدیم و اسمشو بزاریم که طرفمون باید درکمون کنه !

چرا وقتی از کلاس میایم تا قبل از اینکه از در اتاق پا بزاریم تو صدای بگو بخند از راه پله ها میاد اما کل اخم و تَخممون واسه هم اتاقیاس . این دختره بدجوری رفته رو اعصابم و تقریبا این اتاق داره غیر قابل تحمل میشه واسم .

فکر نمیکنم با یه سلام چیزی از ادم کم بشه و چیزی به من اضافه . فکر نمیکنم وقتی که  از طرف حالشو میپرسی جواب فقط یه سر تکون باشه . اینو قبول دارم که ممکنه هزار اتفاق بیرون برای ادم بیوفته و ما نباید توقع داشته باشیم . اما اینجا یه جاییه که همه داریم باهم زندگی میکنیم و کوچیکترین رفتار ما میتونه حال طرف رو خوب یا بد کنه !

نمیدونم چجوری میشه که منافع شخصی خودمون همیشه بیشتر و بهتر برامون اهمیت داره و اصلا فکر نمیکنیم طرف مقابل بدبختمون با منافع ما اذیت میشه نمیشه ؟

با این سرعت داریم به کجا میریم و چی میخوایم از زندگی نمیدونم . این ادما همیشه برنده بودندو ادمایی امثال من که همیشه حواسشون بوده که کسی از دستشون ناراحت نشه . به فکر طرف مقابل بوده . همیشه به حق و منطقی فکر کره . حتی گاهی از حق خودشم گذشته و به رو نیاورده . لطف کرده بی منت . و حتی توقع جبران نداشته ، هیچ وقت دیده نشدند و لطف و محبتشون وظیفه شمرده میشه .

خستم از این ادما . باورتون نمیشه حتی الان تپش قلب هم دارم از این همه فشار و متاسفانه من ادمی نیستم بی اهمیت باشم و بی توجه ...