لا به لای این روزها

برق های خانه رفته ، در حال تمیزکاری اتاقم بودم ، تمیز کردن و چیدن کتاب های کتابخانه ام تمام شد که برق ها رفت، شانس خوب من لپ تاپ عزیزم شارژ دارد . اتاق تاریک نیست. هوای اینجا برفیست. اسمان بنفش قرمز من اتاق من را روشن کرده ، به زور برای خودم بین وسیله های کف اتا جا باز میکنم و تکیه میدهم به کمد لباس و پاهایم را دراز میکنم و جای  لپ تاپ را تنظیم میکنم . دوروز است به شدت باران میبارد و هوا ،هوای محبوب من است ، اما از عصر برف و برف و برف. کاش عید یک ماه دیگر بیاید. من از فصل بهار خوشم نمی اید. که چی همه چیز سبز است؟ من این سردی و سفیدی و پاییز را بیشتر دوست دارم ،

از چی برایتان بگویم؟ از این روزهایی که نبودم ؟خبر خاصی نشد . روال زندگی من همیشه یک خط ممتد و بدون هیجان بوده ،شاید خدا دیده که ظرفیتش را ندارم قسمت هیجانش را کم کرده .

باید برایتان بگویم که من ادم کم حافظه ای هستم ، مثلا برای یاداوری خاطرات بچگیم اینقدر باید تمرکز کنم و برای خودم نشانه و خاطره جور کنم که باعث یاداوری شوند . با اینکه ادمی هستم که خیلی در گذشته خودم سیر میکنم .اما حافظه خوبی ندارم، بین کارهای خانه تکانی ام  مجبور شدم کمد دیواری که کتاب های قدیمی و دفتر و سر رسید بود رو سر و سامان دهم . دفتر ها را دونه دونه چک میکردم و کاغذهای باطله شان را جدا میکردم و کاغذ های سفید به درد بخور را نگه میداشتم، بین دفتر های مشق دوران مدرسه و دانشگاه و بعدتر نوشته های جالبی پیدا کردم. دغدغه روزهای گذشته ام...

یک چیز درگوشی برایتان بگویم اصلا ، من کلا ادم عجیب و غریب و به درد نخوری هستم مثلا از اینکه نوشته خودم را بخوانم متنفرم. با مثلا قسمت سند مسیج گوشیم خالی است. از اینکه بخوانم چه گفته و چه حرفی زده ام بیزارم. اینجا را هم هیچ وقت نمیخوانم. دوست دارم ها اما از خواندن و مرور گدشته کمی هراس دارم، ادم متغیری هستم . یک روزی عاشق خوندن چند باره پست های اینجا بودم اما چند وقتیست که دوست ندارم . اصلا مدتیست که متوجه شدم چیزهایی که قبلا دوست داشتم را دیگر  دوست ندارم، یا چیزهایی که قبلا دوست نداشتم را بیشتر علاقه مند شده ام.

. مثلا چند وقتیست رفته است توی مخم که کاش میشد بروم پزشکی بخوانم ! به هرحال ادم نرمالی نیستم . گفتم که بدانید

میگفتم بین دفتر و کتاب هایم سیر میکردم . بماند که چقدر نامه عاشقانه  قایمکی از خواهر و برادرم پیدا کردم و همه شان را خواندم و پاره کردم و راهی سطل اشغال کردمشان. مثلا این کاغذ را که پیدا کردم از خنده ریسه میرفتم.هرچقدر که فشار اوردم یادم نیامد برای چی بوده است ، فقط میدانم که این دست خط شادی است و از شادی دوستم  انگار امار کسی را خواسته بودم که برایم مکتوب اورده بود. شاید اون زمان خوشحال بودم از اینکه امار پسر مردم را اینقدر دقیق دراورده ام و کیف دنیا را میکردم و البته این راضیم میکرد ، اما الان میخندم به خودم خدا چند سال دیگر را به خیر کند.

این کاغذ را هم اخرین صفحه دفترم پیدا کردم . برای کنکور میخواندم . فکر کنم که فشار زیادی رویم بوده که با خودکار قرمز و بین صفحه هی خط خطی شده این را نوشته ام ، به هر حل گذشت و من از این جاده عبور کردم و الان به کنکور ارشد هنر فکر میکنم ....

این یادداشت را هم از دفتری پیدا کردم که عشقی هر وقت که دوست داشتم داخلش مینوشتم . سال 85 ! این دفترم حال مرا بد میکند . شما که غریبه نیستید . این دفتر عشق اول روزهانی نوجوانیم را توش ثبت کرده ام ی انکه طرف اصلا خبر دار باشد . از این عشق های قایمکی و چشمی . توی این دفتر مثلا دستمال کاغذی که برایش گریه کرده ام را چسبانده ام.( لعنت به من ) محرم بین دسته ها ازش عکس گرفته ام . ان هم چه عکسی . نصف عکس سوخته است و فقط شلوار تا خورده پاچه گشاد لی اش مشخص است . چسبانده ام داخل دفتر، گل خشکی که برایش دوست دارد یا نداردی که پر پر کرده ام را هم چسبانده ام . و باقی ماجرا .

از ساده دلی خودم خنده ام میگیرد . از این ته تغاری قدیمی و پر اجساسی که دیگه اثری ازش نمیبینم. این دفتر را اصلا دوست ندارم . هر دفعه که تصمیم میگیرم بیاندازمش دور یک چیزی نمیگذارد. اما امروز انداختمش دور. همه ی روزانه و صفحاتش را پاره پاره کردم و ریختم دور ....

اینجوری بهتر است . اصلا همان بهتر که خدا به من حافظه قوی نداده و به تشخیص خودش یک سری چیزها یادم میماند و یک سری چیزها فراموشم میشود . مثل این دفتر که اصلا یادم نبود همچین چیزی در زندگیم بوده و با این جزیات....

پنج روز است که امده ام خانه . در نبودم مامان میز کارم را گلخانه کرده . من امده ام و وضع میز اتاقم اینجوریست ....

. چقدر حرف داشتم و دارم . شما را دوست دارم . اینجا را هم بیشتر دوست دارم . راستی سلام رفقا

پ.ن: این پست را دیشب نوشته ام، اما از خوش شانسی من شارژ لپ تاپم تمام شد بعدش هم که برق امد خوابم گرفت و کلا به ثبت پست نرسید . خواستم متوجهتان کنم یه وقت فکر نکنید ما انور اب ها زندگی میکنیم و الان شب است ها نه !!