سرنوشت چیز دیگری بود

میدانید ، من با استعداد بودم ، این را من نمیگویم ، تابلوهای روی دیوار این خانه میگویند ، یک زمانی فکر کردم که میتوانم نقاش بزرگی بشوم ، حتی ذوق و شوق من بسیار بود که وقتی بابرس در کانال 4 شروع میکرد  به نقاشی بساط من هم پهن بود و میگفتم که "حالا این دریاچه یه درخت میخواد که تنها نباشه " و به این سادگی برای دریاچه ام درخت میکشیدم ، اینقدر غرور نقاشی مرا گرفته بود که حدود 19 تابلوام را قاب گرفته ام ، همه شان هم به در و دیوار خانه نصب اند ،اما حالا خیلی ازشان بدم می آید و متنفرم ، یک روز به مامان گفتم که این تابلو ها را برای هدیه بدهد به این و آن اما عصبانی شد ، اصلا به منچه ندهد ،

بعدترش دیدم که نبابا من نقاش بشو نیستم ، بساط ابرنگ و ذغال و رننگ روغنم را جمع کردم و گذاشتم طبقه اخر کمد دیواری ، فکر کردم که شاید خطاط خوبی بشوم ، رفتم از این کلاس های خوشنویسی ثبت نام کردم ، یک عالمه هم قلم و دوات و دفتر های روغنی بزرگ خریدم و شروع کردم به نوشتن ، نوشتن خودم را، بیشتر ار قوانین استادم دوست داشتم ، او میگفت ب 5 نقطه نوشته میشود، اما من 3 نقطه ای مینوشتمش ،میگفت الف را اینقدر نکش، اما من به نظرم الف باید قدبلند و کشیده می بود ، با استادم سازم نشد ، ازموسسه امدم بیرون و دفترم را پرت کردم توی حیاط خانه ، باران امد و همش مچاله شد ، فهمیدم که اصلا به خوشنویسی علاقه ندارم ، تابستان بود ، هوا هم گرم ، یه خودم گفتم شاید شناگر خوبی بشوم ، همه هم تشویقم میکردند ، با خواهره رفتیم کلاس شنا ثبت نام کردیم ، اول که در عمق یک متری بودیم همه چی خوب بود ، یعنی همه چی تا وقتی که پایم به زمین میرسید خوب بود، جلسات اخر بود که مربی شنایمان مجبورمان کرد بپریم توی چهارمتری ، من میترسیدم ، خواهرم اول پرید و غورباقه امد اینور استخر ، تایم کلاس تمام شده بود، و همه بچه ها میخندید و معلم هم منتظر بود تا من بپرم تا ترسم بریزد ، من هم از اخم خواهر و قیافه ترسناک مربی شنا چشم هایم را بستم و پریدم توی آب، چیزی یادم نمی آید جز وقتی که مربی تیوپ را به سمت پرتاب کرد و مرا کشید به سمت خودش ، از فردای انروز دیگر هم شنا نرفتم ، مرا چه به اب و شنا شناگری؟!

نشستم با خودم خلوت کردم ، چندتا کتاب خواندم ، رفتم دو سه تا از کتابخانه شهر اسم نوشتم ، هروز میرفتم رمان میگرفتم یک روزه تمام میکردمش ، برای خودم یک دفتر ابی رنگ خریدم که رویش یک گلدان سبز و زرد رنگ بود ، دوستش داشتم ،هرشب موقع خواب چیزی درونش مینوشتم ، این خوی نویسندگی در من بیشتر عمر کرد ، چندتا داستان بچه گانه نوشتم و دل را به دریا زدم فرستادم چندتا از این مسابقه ها و برنده هم شدم ، دعوت شدم به کرمانشاه، با عرفان نظراهاری و محمد علی بهمنی اشنا شدم ، یعنی یک همایش بود ، فکر کنید تا کجا پیش رفتم که عرفان یکی از کتاب هایش را به من داد و صفحه اولش برایم نوشت برای ته تغاری عزیزم امیدوارم بیشتر و بیشتر ببینمت !

محمد علی بهمنی هم کتاب شعرش را هدیه داد و فقط صفحه اولش را امضا زد ، هوای نویسندگی بدجوری مرا گرفته بود ، سن زیادی نداشتم 15 16 سالم بود ،از کرمانشاه که برمیگشتم خودم را باد کرده بودم که دیگر راهم را پیدا کرده ام ، و هی کتاب نظراهاری را باز میکردم و صفحه اولش را میخواندم و محکم میبستمش ، اما خب خیلی این روحیه در من دوام نیاورد ، دیگر قصه های کودکانه ننوشتم ، فکر که دیگر باید نوشته هایم را تغیر دهم ، مثلا از همین چیزهایی که شما مینوسید و من بلد نیستم ، مثلا دلم میخواست که بنویسم ، "بی تو هم میشود زندگی کرد ،چای خورد ، قدم زد ، شاد بود ، کتاب خواند ، بی تو فقط نمی شود نفس کشید " ولی خب از این نوشته ها هم نتواستنم بنویسم ، خب هر کسی را بهر کاری ساختند ، من فقط زورش را میزدم ولی تهش هیچی نبود ، همین خاطرات روزانه ام را برایم کافیست ،

این را هم ول کردم ، گفتم شاید روحیه ام با سفالگری عجین شود ، رفتم نشستم پشت چرخ سفالگری ، اولش خوب بود ، برای خوذم قندان درست کرد کردم ، برای قلم موهام گلدان خودم قلک درست کردم ، همه چی خوب پیش میرفت قسمت خوبش بعد از خشک شدن سفال هایم بود و رنگ امیزشان ،اینقدر غرق کار بودک که نگران از بین رفتن پوست دست هایم نبودم ،همه چی از روزی شروع شد که نگار قلک مرا شکست ، از فردای انروز هم کلاس نرفتم ،

نمیدانم قرار بود و هست چه بشوم ،سر کلاس عکاسیم دیدم چقدر دوست دارم که چیلیک و چیلیک عکس بگیرم ، دوربینم را خریدم ،دیگر مثلا راهم شده بود که عکاس حرفه ای بشوم ، اما عکاس شدن هم نیازمند خیلی چیزها بود برای شروعش که فعلا از اختیارات من خارج بود ، حالا من هستم ، که گرافیم میخوانم ، با چاشنی عکاسی ، نقاشی ، نویسندگی ، خطاطی ،و گاهی هم خیال بافی که البته همه این سال ها قرار بوده که مثلا ، نقاش معروفی شوم ، خطاط بزرگی بشوم ، عکاس ماهری بشوم ، سفالگر حرفه ای بشوم ، نویسنده خوب که نه ، حداقل بتوانم برای دختر مو خرماییم نامه بنویسم ، برایش داستان تعریف کنم.......توی خیال خوذم قرار بوده ادم با استعدادی شوم....