ماه مان !

قرار بود دیشب  بروم خانه. چند روزی است که گوشه و کنار بهم خبر میرسد که حال مامان خوب نیست. عصب کشی دندان و مسمومیت و سرماخوردگی همه با هم . دیشب به محض اینکه داداش گوشی تلفن را برداشت بعد از سلام پرسید رسیدی وقتی که  گفتم نه نیامدم ناراحت شد و ناراحت شدم . گفت باید می امدی حضورت احتیاج است اوضاع زیاد رو به راه نیست . راستش ناراحت شدم . خواهر هایم که هرکداک در شهر دیگری زندگانی میکنند . عروس هم که خدا برکت بدهد ! میماند پدرم و داداش که مشغولیت های خاص خودشان را دارند .

حالا از صبح فکرم پیش مامان است . از اینکه در مقابل وظایف دختریم در خانه کوتاهی میکنم ناراحتم از اینکه کنارشان نیستم از اینکه به جای اینکه باری از دوششان بردارم هر لحظه و هر ساعت خودم برایشان یک بار هستم یک ترس یک استرس .

من فقط دیشب از سر لوسی به مامان اسمس دادم که همه غذاهای فریزیم تمام شده غذاهای دست ساز تو و یک اسمایلی ناراحت گذاشتمم تهش . مامان با سراسیمه جواب داد الهی تروبخدا ناراحت نباش برایت غذا درست میکنم و میفرستم !

از خودم ناراحت شدم که چرا اصلا بهش گفتم....من اگر خسته باشم و سلام بی حال بدهم کل روز مامان را تباه کرده ام . خودش که میگوید تا شب بشود و تو برسی خوابگاه و بگویی کلاست تمام شده و رسیدی من همش دعا میخوانم ...هروز صدقه کنار میگذارم ...مامان ها هیچ وقت به شرایط عادت نمیکنند همیشه نگران و دلواپس هستند حتی در شرایطی که خودشان نیاز به حامی دارند .

دلم میخواهد یک روز بشود که ارامش کامل را برایشان فراهم کنم . دلم میخواهد خستگی این چند سال از تنشان بیرون بیاید ....خیلی فکرم مشغول است از اینکه شرایطم جوریست که تنها هستند و من بهشان نمیرستم ناراحتم ...خیلی ناراحت ....اما همش با این فکر میکنم که کمتر از یک هفته دیگر کنارشان هستم .....این هفته هم شب یلدا تولد یک سالگی فندق است  . شب یلدا هایمان از امسال مناسب دار شده و جمع شدنمان با مناسبت ...راستی شما چه پینشهادی برای تولد یک سالگی یه پسرک شطون دارید؟